Rien
'ik vind hier een ongedwongen sfeer, waarin ik mezelf kan zijn.'
Ik begin mijn dag graag met goede koffie. Ook houd ik ervan om met vrienden te eten en ondertussen te bomen over de diepere dingen van het leven.
Tegenwoordig heb ik steeds meer moeite inspiratie te vinden in een kerk. Ik heb een christelijke achtergrond en was gewend op zondag naar de kerk te gaan. Vroeger was dat een traditionele kerk met een orgel en een tijdloos oud gebouw. Later werd dat een schoolgebouw met een bandje. In mijn ervaring zijn de mensen het vaak erg met elkaar eens, waardoor ik niet tot een echt en scherp gesprek kom. Soms krijg ik het gevoel dat ik alleen maar blij moet zijn en er geen ruimte is voor andere emoties, die ik wel heb. Ik mis een brug naar het echte leven, naar hoe het verhaal relevant wordt, zodat ik er iets mee kan. Ik ben op zoek naar verbinding en verdieping, zoals Johnny Cash een nieuwe betekenis geeft aan de cover van Hurt (origineel van Nine Inch Nails) omdat hij het als oude man zingt op het scherpst van de existentiële snede. Die manier is relevant voor iedereen. Maar die relevantie, urgentie en diepgang mis ik in de kerk. Daarom kom ik er niet vaak meer, lees ik liever een goed boek, luister ik muziek of fiets ik in de natuur. Dat verdiept en doet me goed, maar er klopt iets niet. Het christelijke verhaal is vol van moedige keuzes, die relevant zijn en zelfs revolutionair. Waar zijn dan de volgelingen van dat verhaal in de voorhoede van onze cultuur? Mijn gevoel zegt dat het mis gaat als mensen de waarheid claimen en zich daarmee boven anderen verheffen. Dan wordt geloof kennis in je hoofd en op dat niveau kom ik niet tot werkelijke verdieping. Ik houd ervan om met vrienden (zowel gelijkgestemden, als andersdenkenden) te eten en ondertussen te bomen over de diepere dingen van het leven. Vaak komen we dan ergens uit op het snijvlak tussen religie, filosofie, kunst en psychologie. De verdieping komt voor mij als het niet abstract of algemeen blijft, maar als ik het ter plekke kan toetsen aan mijn ervaringen en behoeften. Zo’n avond kan stof opleveren om nog lang over na te denken.
Hemelsbreed biedt mij een ervaring die aansluit op mijn zoektocht aan de rand van de kerk: ik vind hier een ongedwongen sfeer, waarin ik mezelf kan zijn, leuke mensen ontmoet en goede gesprekken voer bij een kop koffie en lekker eten. Gesprekken die gaan over visie, passie en de handen uit de mouwen. De vorm is niet af, er wordt gezocht. Als bezoeker voel ik me uitgenodigd om mee te zoeken, zonder me bezwaard te voelen als ik ergens anders over denk. Op die basis voel ik een lage drempel en vind ik een vorm om mijn zoektocht voort te zetten.
Ons verhaal
Remmelt
‘In een café heeft het leven minder maskers op.’
Soms bekruipt me het gevoel dat het vooral in café’s gebeurt. Gesprekken voer ik overal en vanuit mijn werk ook veel in kerken. Maar de momenten dat ik soms op m’n stoel genageld zit, momenten dat ‘het’ gebeurt, vinden vooral plaats in café’s.
Meer dan gemiddeld heb ik afgelopen tijd een aantal keren in een café gezeten. Vaak met vrienden rond Hemelsbreed. Het is net alsof in café’s geen regels zijn voor gesprekken. Ze gebeuren gewoon. Wie van structuur houdt kan het benauwd krijgen, maar als je je daar aan overgeeft, kun je je lol niet op. Het gaat over van alles, en van het een naar het ander. Maar tussen en door dat ‘van alles’ gebeurt het dan gewoon.
Wat is dan ‘het’ heb ik me afgevraagd. Is dat geloven? Praten over God? Nee, ja - daar gaat het onder andere wel over. Noem het zingeving. Noem het beter nog spiritualiteit. Maar kom op, we hebben het wel over de kroeg. Soms is er een vraag, maar vaak wordt er gewoon gedeeld over wat je echt bezighoudt. Misschien is dat ‘het’: echtheid? Heeft het leven minder maskers op als we een glas bier op tafel hebben staan?
Met minder maskers op betekent een ander gesprek voeren. Ineens lukt het om elkaar midden in het gewone leven tegen te komen. Elkaar kunnen aankijken, luisteren. Punt. Zonder ingewikkeldheden en plichtplegingen het leven eens op z’n kant leggen. Is dat waarom praten over geloven op deze plek soms zoveel beter gaat dan in een kerk?
Voor mij gebeurt hier iets essentieels. Alsof ik me meer laat raken. Maar ik ben niet de enige. Gister nog kwam ik terecht in een gesprek zonder dat we elkaar al echt kenden. Wat me raakt is de puurheid. Praten zonder filters. Voor mij gaat geloof hier juist over. Over twijfelen, over vragen en verlangen. Over een zoektocht naar antwoorden die zich niet laten vangen in afgehechte en omlijnde oplossingen. Misschien betreden we met de kroeg wel een gebied waar we bij voorbaat weten dat de makkelijke antwoorden niet werken. Misschien trekt mij dat juist wel zo aan. Als God het uithoudt bij de onsamenhangende levensvragen en ongefilterde emoties tussen de rondslingerende bierviltjes, dan gaat het weer ergens over. Of is het zo dat God meer dan ooit de kans krijgt aan te schuiven? In ieder geval ben ik de laatste tijd God hier juist tegengekomen.
Hemelsbreed is voor mij dit soort momenten creëren in allerlei vormen. Iets van de hemel proeven op de plekken waar het gebeurt.